Jak zabić dzieciaka?

Na ilustracji nagrobek z siedzącym aniołkiem, w tle drzewa i dwa krzyże cmentarne. Pixabay.com

Od kilku dni na ustach i palcach wielu ludzi jest artykuł z Onetu "Miłość w czasach zarazy". Krótko dla tych, którzy jakimś cudem ominęli ten tekst: bohaterem głównym jest młody trans chłopak Wiktor, który chwilę po otrzymaniu wyników egzaminu ósmoklasisty popełnił samobójstwo, skacząc pod pociąg. Tekst opisuje wieloletnie cierpienie dzieciaka, jego młodzieńczą miłość do Kacpra, który też jest nietypowym człowiekiem, a którego poznaje w szpitalu psychiatrycznym. Gdzie obaj trafiają z powodu prób samobójczych. W tle historii ich miłości, autor prezentuje mroki psychiatrii dziecięcej w Polsce. Opowiada o dramatycznym stanie oddziałów. O skandalicznym zachowaniu personelu wobec dzieci. O braku pomocy znikąd oraz wszechobecnej przemocy wobec dziwnych i odmiennych chłopaków - Wiktora i Kacpra. Artykuł ten nie spotkał się z dobrym przyjęciem w środowisku osób trans. Ich zdaniem nie pokazuje żadnych rozwiązań, a tylko epatuje cierpieniem, które jak mówią - jest ich udziałem każdego dnia.

Na kanwie popularności "Miłości w czasach zarazy" po polsku, znów rozgorzała dyskusja na temat "katastrofy polskiej psychiatrii dziecięcej" oraz "dramatycznego stanu zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży". Specjaliści głoszą mądrości o źródle tegoż w mediach społecznościowych, w Internecie ogółem, w dostępie do "ekranów". Komentatorzy sypią na prawo i lewo pełnymi sprzeciwu tekstami na temat pracowników oddziałów psychiatrii dziecięcej. Święte oburzenie płynie z każdej strony. Dlaczego nikt nie pomógł Wiktorowi??? Jak uchronić Kacpra przed samobójstwem??? Jak ratować polskie dzieci???

A ja zaproponuję inną ścieżkę. Podam Wam przepis na to, jak zabić dużo dzieci. Przepis, którego nie muszę wymyślać. Wystarczy rozejrzeć się dookoła. Posłuchać dzieci. Porozmawiać z dziećmi. Tak! Porozmawiać z dziećmi. I dostajemy przepis na tacy. Polecam i polecam zastanowić się, czy jakakolwiek psychiatria dziecięca ma tu cokolwiek do rzeczy?

Jak zabić dzieciaka?
Na początek, warto poszukać jednostek szczególnie wrażliwych, istotnie odróżniających się od większości rówieśników. To może być dowolny obszar odmienności. Dzieciak słabszy w nauce, albo odwrotnie - uzdolniony. Pochodzący z rodziny o niskim statusie majątkowym, albo jeszcze lepiej - wychowujący się w instytucji. Mający nietypowy kolor włosów. No tak, serio. Jeżeli myślicie, że czasy dręczenia rudych się skończyły, jesteście w błędzie. Kto jeszcze? Wrażliwy miłośnik poezji, albo jak Kacper - "mangozjeb". Może dziewczyna, która nie wpisuje się w dziewczęcy styl bycia i modę. Dzieciak autystyczny albo z ADHD. E tam, dysleksja wystarczy, też jest dobra. Najlepszy jest jakiś fajny miks... Na przykład asperger, dysleksja i wysoki poziom zdolności intelektualnych. Do tego dodajmy trans dzieciaki, nieheteronormatywne, pochodzące z mniejszości etnicznych, rodzin uchodźców, słabsze fizycznie, za niskie, za wysokie... Macie to? Widzicie ich wszystkich? To do dzieła.

1) Stwórzcie społeczeństwo w którym podstawą wychowania dzieci będą kary i nagrody. Niech dzieci się boją. Wrócić do domu ze słabszą oceną. Nie wykonać jakiegoś polecenia osoby dorosłej. Niech boją się być dzieckiem, z całym jego inwentarzem - hałaśliwością, potrzebą ruchu, brudzeniem się, zapominaniem o ważnych sprawach, nieogarem, niefrasobliwością. Dla wzmocnienia przypomnijcie sobie starą, dobrą zasadę: "klaps to nie bicie" i do roboty. W ten sposób na pewno zbudujecie dziecięcą społeczność pełną lęku, frustracji, złości i chęci dokopania innym. Niektórym już wystarczy, żeby się zabić. Ale dla wielu to może być jeszcze za mało.
2) Stwórzcie system edukacji w którym dziecko jest przedmiotem. Ma wchłaniać niepotrzebną dla jego etapu rozwojowego wiedzę i grzecznie się z niej rozliczać w tysiącach kartkówek, sprawdzianów, klasówek i egzaminów. Ma odpowiadać pod tablicą nawet, jeżeli ze strachu ledwo jest w stanie cokolwiek wyjąkać. Ma karnie siedzieć w ławkach po kilka godzin na dobę a podczas przerw nie biegać i nie krzyczeć. Dołóżcie do tego systemu nauczycieli, którzy uważają, że najlepszą metodą wychowawczą są punkty. Szczególnie ujemne. I kontrakty. Najlepiej takie, w których zapiszemy, że pożądanym jest by dziecko wykonywało wszystkie polecenia. Nauczycieli, którzy nie wahają się w dowolny sposób wywierać presji na dziecko i jego rodziców. Dodajcie nadzór pedagogiczny, dla którego trzymanie dzieciaka na podłodze, twarzą do ziemi jest "normalnym i uzasadnionym sposobem pracy z agresywnym uczniem". I jeszcze ministerstwo, które sprawi, że dzieciaki będą chodziły do szkoły na dwie zmiany, tłoczyły się na korytarzach i uczyły jeszcze więcej bzdurnych treści. Ach. Zapomniałam o podręcznikach, w których nasze ofiary przeczytają o sobie, że są chore i nienormalne.
3) Stwórzcie warunki do rozwoju wszelkiej ksenofobii. Wyślijcie na ulice ludzi krzyczących, że pedały do gazu, uchodźcy na drzewa, kobiety do garów. Niech dzieci słyszą to w telewizji, przy świątecznej kolacji od członków rodziny, od nauczycieli i księży.
4) A teraz skoncentrujcie się na tej szczególnej jednostce dziecięcej. Pokażcie jej, że jest nic nie warta. Dołóżcie jej obowiązków i wyzwań. Obojętnie, czy w imię redukcji deficytów, które widzicie, czy w imię potencjału, który podejrzewacie - dowalcie dzieciakowi z każdej strony. Korepetycje, terapie, zajęcia rewalidacyjne, olimpiady, punkty, procenty, oceny, oceny, oceny. Dalej! Więcej! A jak nie daje rady, to jeszcze bardziej!
5) Bagatelizujcie to, co dla dziecka ważne. Wyśmiewajcie jego pasje. Nazwijcie je chorymi fiksacjami. Kiedy wam powie, że nie czuje się dobrze w swoim ciele powiedzcie, że ma fanaberie i wyrośnie. Odetnijcie od ekranów, sieci społecznościowych, bo to na pewno źródło tych kaprysów i dziwactw. Zmuście je, żeby wyglądało tak, jak wszyscy. Próbujcie wytrwale, to się często udaje. I pamiętajcie, że nawet gdyby przyszło wam do głowy postąpić inaczej i zaakceptować swoje dziecko - na pewno znajdą się inni, którzy odwalą tą robotę za was. Patrz punkty 1-3 powyżej.
6) Skoncentrujcie się na wszelkich niedostatkach dziecka. Zapomnijcie o tym, w czym może i jest dobre. Niech ćwiczy do upadłego to, w czym odstaje od reszty. Nagradzajcie wysiłki a wszelkie porażki potraktujcie srogą karą.
7) Niech wam do głowy nie przyjdzie rozmawiać z dzieciakiem i słuchać tego, co ma do powiedzenia. Niech wasze rozmowy ograniczą się do problemów w szkole. Oczywiście, problemów z dzieckiem, a nie dziecka.
8) Zabrońcie okazywania emocji. Wpajajcie w dziecko, że ma okazywać zadowolenie, szacunek i pokorę. Tak, pokorne ciele dwie matki ssie. Niech to będzie waszym mottem na wieki.

A na koniec, jeżeli dziecko zacznie wam sprawiać problemy, nazwijcie to zachowaniami trudnymi, niepożądanymi. Skoncentrujcie się na walce z nimi. Zapomnijcie, że tak właśnie przejawia się dziecięca depresja. A nawet, jeżeli przypadkiem przyjdzie wam to do głowy, zatraćcie się w leczeniu, zapomnijcie gdzie jest źródło cierpienia waszego dziecka, waszego ucznia. Trwajcie w przekonaniu, że wystarczy leczyć skutki. Pomstujcie na stan psychiatrii dziecięcej. Domagajcie się większej ilości łóżek na oddziałach. Biadolcie nad brakiem dostępu do specjalistów (którzy w większości wspierają przemocowe pomysły na wychowanie dzieci). Epatujcie się kolejnymi artykułami o samobójstwach.

Gwarantuję, że tą metodą wymordujemy sporo dzieci. Sukces murowany.